Κατηγορίες
Εκπαιδευση Στη Σιβηρια / Siberian Education
- Δευτερεύων τίτλος: Siberian Education
- Διαθέσιμο σε: DVD
- Κωδικός: D12134
- Κατηγορία: Περιπετεια
- Σκηνοθεσία: Γκαμπριελε Σαλβατορες
- Σενάριο: Στεφανο Ρουλι
- Μουσική: Μαουρο Παγκανι
- Φωτογραφία: Ιταλο Πετριτσιονε
- Γλώσσα: Αγγλικα
- Υπότιτλοι: Ελληνικα
- Ηχος: Dolby Digital 5.1
- Παραγωγή: 2013
- Διάρκεια: 110'
On-Line Κράτηση / Ενοικίαση
Όταν γεννιέσαι λύκος, πεθαίνεις σαν λύκος!
Η ταινία βασίζεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Νικολάι Λίλιν
Η πείνα έρχεται και φεύγει, η αξιοπρέπεια δεν επιστρέφει ποτέ.
"Μία ταινία γεμάτη από σκληρές ρεαλιστικές εικόνες βίας" - www.thecinema.gr
Στη Σιβηρία, σε μια περιοχή ανάμεσα στη Μολδαβία και την Ουκρανία, υπάρχει μία κοινότητα από “έντιμους εγκληματίες”, η Ούρκα. Εκεί, έστελνε ο Στάλιν, όλα τα “εγκληματικά αποβράσματα” της Ρώσικης κοινωνίας. Η Ούρκα έχει αναπτύξει τους δικούς της κώδικες τελετουργικού σεβασμού και αφοσίωσης. Εκεί τα όπλα είναι “φυλαχτά” και τοποθετούνται στα εικονοστάσια των σπιτιών τους. Εκεί μαθαίνουν να χειρίζονται το μαχαίρι από 6 χρονών. Οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι προστατεύονται και όλα τα έμβια όντα είναι αντικείμενο σεβασμού. Μόνη εξαίρεση αποτελούν οι αστυνομικοί και οι στρατιωτικοί από…. αυτοί αντιμετωπίζονται μόνο με στυγνή βία!
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: 28 Φεβρουαρίου 2013
H Trasnistria, μια περιοχή κάπου ανάμεσα στη Μολδαβία και την Ουκρανία, αποτέλεσε και αποτελεί ακόμα, τόπο εξορίας των Σιβηριανών Urkas. Η περιοχή κήρυξε την ανεξαρτησία της το 1990, αλλά δεν αναγνωρίστηκε ποτέ τυπικά ως αυτόνομη. Αρχικά ληστές, οι Σιβηριανοί Urkas, για πολλά χρόνια ζούσαν επιτιθέμενοι σε μεταφορές εμπορικών προϊόντων εντός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ενώ κρατικές δυνάμεις τους αντιμάχονταν σθεναρά. Οι εξόριστοι κακοποιοί (στο βιβλίο αναφέρονται ως criminals, δηλαδή εγκληματίες) δημιούργησαν στην Transnistria μια ιδιότυπη, βίαιη κοινωνία, η οποία διεπόταν από απόλυτη αφοσίωση στους κανόνες της κοινωνίας τους και όχι στους κανόνες του κράτους, στο οποίο τυπικά ανήκαν, οι εγκληματίες αυτοί θεωρούν τα όπλα τους φυλαχτά και τα τοποθετούν στα εικονοστάσια των σπιτιών τους! Ο Νικολάι Λίλιν, (στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο βασίζεται η ταινία) γεννήθηκε το 1980 στην Transnistria, όπου και μεγάλωσε. Στα 12 του χρόνια φυλακίστηκε σε τοπικές φυλακές ανηλίκων για απόπειρα δολοφονίας. Πολέμησε με το Ρωσικό στρατό εναντίον των Τσετσένων και, αφού έζησε κάποια χρόνια στην Ιρλανδία, σήμερα ζει στην Ιταλία και εργάζεται ως tattoo artist. Στα 5 του χρόνια, και έχοντας μάθει πια να χρησιμοποιεί ικανοποιητικά το μαχαίρι, ο μικρός Λίλιν καλείται να σφάξει μια κότα για να φτιάξει η γιαγιά του κοτόσουπα. Ο μικρός κυνηγάει και καταφέρνει να πιάσει μια κότα, η οποία τον τσιμπάει και του ξεφεύγει. Ο μικρός επιμένει, την ξαναπιάνει, και αυτή τον τσιμπάει και του ξανα-ξεφεύγει. Ο μικρός παραιτείται και ζητάει τη συμβουλή του παππού-μέντορά του. “Αστην να ζήσει”, του λέει εκείνος “Όποιος πολεμάει τόσο πολύ για την ελευθερία του, αξίζει να ζήσει”. “Και τι θα γίνει αν ξαφνικά όλες οι κότες αρχίσουν να μας τσιμπάνε και να ξεφεύγουν έτσι;” ρωτάει όλο απορία ο μικρός. “Ε, τότε θα πρέπει απλά να μάθουμε να ζούμε χωρίς κοτόσουπα”.
Η ταινία βασίζεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Νικολάι Λίλιν
Η πείνα έρχεται και φεύγει, η αξιοπρέπεια δεν επιστρέφει ποτέ.
"Μία ταινία γεμάτη από σκληρές ρεαλιστικές εικόνες βίας" - www.thecinema.gr
Στη Σιβηρία, σε μια περιοχή ανάμεσα στη Μολδαβία και την Ουκρανία, υπάρχει μία κοινότητα από “έντιμους εγκληματίες”, η Ούρκα. Εκεί, έστελνε ο Στάλιν, όλα τα “εγκληματικά αποβράσματα” της Ρώσικης κοινωνίας. Η Ούρκα έχει αναπτύξει τους δικούς της κώδικες τελετουργικού σεβασμού και αφοσίωσης. Εκεί τα όπλα είναι “φυλαχτά” και τοποθετούνται στα εικονοστάσια των σπιτιών τους. Εκεί μαθαίνουν να χειρίζονται το μαχαίρι από 6 χρονών. Οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι προστατεύονται και όλα τα έμβια όντα είναι αντικείμενο σεβασμού. Μόνη εξαίρεση αποτελούν οι αστυνομικοί και οι στρατιωτικοί από…. αυτοί αντιμετωπίζονται μόνο με στυγνή βία!
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: 28 Φεβρουαρίου 2013
H Trasnistria, μια περιοχή κάπου ανάμεσα στη Μολδαβία και την Ουκρανία, αποτέλεσε και αποτελεί ακόμα, τόπο εξορίας των Σιβηριανών Urkas. Η περιοχή κήρυξε την ανεξαρτησία της το 1990, αλλά δεν αναγνωρίστηκε ποτέ τυπικά ως αυτόνομη. Αρχικά ληστές, οι Σιβηριανοί Urkas, για πολλά χρόνια ζούσαν επιτιθέμενοι σε μεταφορές εμπορικών προϊόντων εντός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ενώ κρατικές δυνάμεις τους αντιμάχονταν σθεναρά. Οι εξόριστοι κακοποιοί (στο βιβλίο αναφέρονται ως criminals, δηλαδή εγκληματίες) δημιούργησαν στην Transnistria μια ιδιότυπη, βίαιη κοινωνία, η οποία διεπόταν από απόλυτη αφοσίωση στους κανόνες της κοινωνίας τους και όχι στους κανόνες του κράτους, στο οποίο τυπικά ανήκαν, οι εγκληματίες αυτοί θεωρούν τα όπλα τους φυλαχτά και τα τοποθετούν στα εικονοστάσια των σπιτιών τους! Ο Νικολάι Λίλιν, (στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο βασίζεται η ταινία) γεννήθηκε το 1980 στην Transnistria, όπου και μεγάλωσε. Στα 12 του χρόνια φυλακίστηκε σε τοπικές φυλακές ανηλίκων για απόπειρα δολοφονίας. Πολέμησε με το Ρωσικό στρατό εναντίον των Τσετσένων και, αφού έζησε κάποια χρόνια στην Ιρλανδία, σήμερα ζει στην Ιταλία και εργάζεται ως tattoo artist. Στα 5 του χρόνια, και έχοντας μάθει πια να χρησιμοποιεί ικανοποιητικά το μαχαίρι, ο μικρός Λίλιν καλείται να σφάξει μια κότα για να φτιάξει η γιαγιά του κοτόσουπα. Ο μικρός κυνηγάει και καταφέρνει να πιάσει μια κότα, η οποία τον τσιμπάει και του ξεφεύγει. Ο μικρός επιμένει, την ξαναπιάνει, και αυτή τον τσιμπάει και του ξανα-ξεφεύγει. Ο μικρός παραιτείται και ζητάει τη συμβουλή του παππού-μέντορά του. “Αστην να ζήσει”, του λέει εκείνος “Όποιος πολεμάει τόσο πολύ για την ελευθερία του, αξίζει να ζήσει”. “Και τι θα γίνει αν ξαφνικά όλες οι κότες αρχίσουν να μας τσιμπάνε και να ξεφεύγουν έτσι;” ρωτάει όλο απορία ο μικρός. “Ε, τότε θα πρέπει απλά να μάθουμε να ζούμε χωρίς κοτόσουπα”.
Loading...